Praca trenera z najmłodszymi adeptami piłki nożnej  należy do najważniejszych wyzwań każdego klubu sportowego. Trening grup wiekowych musi koniecznie uwzględniać rozwój młodych sportowców. Do osiągnięcia celu niezbędna jest przede wszystkim odpowiednio przeszkolona kadra zajmująca się młodzieżą. Przygotowanie do gry w piłkę nożną oraz dalsze kształcenie powinny więc stać na jak najwyższym poziomie. Trening dzieci i młodzieży charakteryzuje się określonymi cechami. W żadnym wypadku nie przypomina w swej długości i intensywności treningu dorosłych, ponieważ młodzi sportowcy muszą trenować zgodnie z poziomem ich rozwoju. Należy więc uwzględnić następujące punkty:

1. Trenowanie dzieci polega przede wszystkim na podtrzymywaniu i wzmacnianiu chęci do gry w piłkę i satysfakcji z niej.
2. Trening dzieci powinien przyczyniać się do poprawy piłkarskich umiejętności (techniki, opanowania elementów gry, 3. gotowości do podejmowania ryzyka itp.), lecz przede wszystkim musi poprzez rozmaite odmiany ćwiczeń stale utrzymywać indywidualną radość z gry w piłkę.
3. Od trenera wymaga się, aby orientował się w fazach rozwoju młodych ludzi i potrafił stosownie do nich konstruować trening (psychologia rozwoju).
4. Dzieci doskonale uczą się dzięki naśladowaniu, imitowaniu. Z tego względu trener powinien posiadać zdolności do demonstrowania elementów gry.
5. Aby udało się w jak najbardziej efektywny sposób przekazać zawodnikom cele treningu, trener powinien być dla nich autorytetem i posiadać dar przekazywania
6. Praca z dziećmi zawsze – także w przypadku futbolu – zawiera w sobie funkcje wychowawcze. Trener automatycznie pełni rolę wzoru i trzeba o tym pamiętać przy podejmowaniu każdej decyzji i każdego działania.
7. Cele wychowawcze odnoszące się do gry: samodzielność, poczucie odpowiedzialności, doskonalenie sposobu bycia, akceptacja różnych decyzji, duch zespołu, umiejętność podporządkowania się, zrozumienie krytyki, uczciwość itp.
8. Stworzenie podczas treningu atmosfery radości i otwartości pozytywnie motywuje dzieci do zaangażowania w ćwiczenia.
9. Pochwała i dodawanie otuchy najlepiej wpływają na skuteczną realizację celów treningu lub meczu. Krytyka negatywna i wykazywanie błędów są dla dzieci niezrozumiałe i zmniejszają radość z gry.
10. Uwagi krytyczne powinny być  więc zawsze przekazywane w rozmowie w cztery oczy o możliwie jak najbardziej pozytywnej tonacji

Dzieci nie są „małymi dorosłymi”, więc trening dzieci nie jest imitacją treningu dorosłych. Mając do czynienia z młodymi zawodnikami musimy za każdym razem uwzględniać cechy i właściwości specyficzne dla konkretnego etapu ich rozwoju. Znajomość poszczególnych faz rozwojowych jest więc konieczna do właściwego kształtowania przebiegu treningu. Rozwój dziecka nie ma liniowego przebiegu, nie wzrasta równomiernie, lecz przebiega etapami. Mamy więc do czynienia z fazami,  w których postęp procesu wzrostu i dojrzewania jest znaczny oraz z fazami, w których następuje pozorna stagnacja rozwoju. Etapy te mają indywidualny przebieg, tzn. jedne dzieci dojrzewają szybciej, inne wolniej. Dlatego widoczne są czasem duże różnice między rówieśnikami. Mówimy wtedy o wieku kalendarzowym i biologicznym. Wiek biologiczny określamy na podstawie fizycznego rozwoju dziecka. W ten sposób poziom rozwoju fizycznego ośmiolatka może odpowiadać poziomowi dziesięciolatka.

Dla trenera pracującego młodymi ludźmi istotne znaczenie ma dokładna znajomość stanu rozwoju powierzonych mu wychowanków, która pozwala odpowiednio zaplanować przebieg treningu. Ponieważ zdolności poznawcze dzieci są inne w różnych okresach, a ich reakcje na określone bodźce intensywniejsze, należy uwzględnić ich stadium rozwoju optymalnie dopasowując  zadania do możliwości, co pozwoli na osiągnięcie edukacyjnego i sportowego sukcesu.